Thursday, March 7, 2013
කාලෙකට පස්සෙ ගොඩක් හිතට වදින සින්දුවක් ඇහුවෙ. මේ පද ටික දැකපු ගමන් කාට කාටත් හිතාගන්න පුළුවන් ඇතිනෙ සින්දුව මොකක්ද කියල.
මේ සින්දුව ගැන මාව හිතන්න පෙලඹෙව්ව හේතු 2ක් තිබ්බ. එකක් තමයි මේක කියන හඩ. ඒ හඩ නොහදුනන එකෙක් ලංකාවෙ නැති තරම්. ඒත් මං කියන්නෙ ඒක ගැන නෙවේ. මේ ගීතය කාන්තා හඩකින් ගායනා වීමත් ලොකු විශේෂත්වයක් හැටියටයි මට පේන්නෙ.
ගොඩක් වෙලාවට මිනිස් සිතේ ඇතිවන මෙවැනි හැගීම් එළියට එන්නෙ පිරිමි කටහඩ වලින්. ඒ තත්වය මමනම් දකින්නෙ ගැහැනුන්ට එවැනි හැගීම් ඇතිවීම අස්වාභාවික බවක් සමජ ගත කිරීමට ගන්නා උත්සහයක් විදිහටයි. නමුත් නන්දා මාලිනී වැනි ඉහල මට්ටමේ ලා ගැනෙන ගායිකාවක් මෙවැනි ගීතයක් ගායනා කිරීම සම්පදායට කෙරෙන අභියෝගයක් බදුයි. ඇත්තෙන්ම මනුෂ්‍යත්වය පිළිබද ඇති එවැනි දුර්මත දුරු කිරීම සදහා මෙවැනි අභියෝගයන් සමාජයට තවත් අවශ්‍යයි.
මම මීට කැමති වීමට ඇති අනිත් හේතුව නම් ඔබ බොහෝ දෙනෙකුට මෙන්ම මටත් මෙය ජීවිත අත්දැකීමක් වීමයි. වෙන අන් කවර පදයකටත් වඩා මෙන්න මේ පද කිහිපය...
මුහුන දෙමින් සර පහරට අනංගයා විදපු
නොදැක හිටිය දවස් වලට ඉකි බිද බිද හඩපු
කාත් කවුරුවත් නැති තැන තුරුළු වෙලා දොඩපු
පැහැය සුවද කොහෙ ගිහින්ද මල් වල මං නෙලපු
හිතල බලන්නෙ ජීවිතේ කොයිම හරි කාලෙකදි මේ අත්දැකීම ඔබටත් සමීප වෙලා නැද්ද කියල.
